Algemeen

Over de win-win-win van de 1.000-dagen-regel De eerste 1.000 dagen van een kind zijn cruciaal voor diens verdere ontwikkeling. En zo is het eigenlijk ook voor nieuwe medewerkers. Hoe ga je daar in de praktijk het best mee om? Mijn eerste mentor leerde mij ooit de 1.000-dagenregel. Die regel gaat over de eerste 1.000 dagen van een nieuwe baan. De 1.000-dagenregel is opgedeeld in 3 blokken. Deel 1 duurt 100 dagen, deel 2 nog eens 300 dagen en deel 3 betreft 600 dagen. De leidinggevende wil in de eerste 100 dagen meteen resultaten zien. De eerste 100 dagen zijn cruciaal voor een nieuwe medewerker. De leidinggevende heeft een groot belang bij deze aanstelling en zal in die 100 dagen resultaten willen zien. Kan de kandidaat de essentiële taken uitvoeren? Heeft deze voldoende vaardigheden om zich staande te houden en te ontwikkelen? En is er een klik tussen deze twee en de rest van het team/bedrijf? Beter leren kennen Dan naar blok 2, de volgende 300 dagen. In die periode willen collega’s de medewerker beter leren kennen, maar meer nog: zien wat hij/zij kan. Wie is het? En wat zijn de leuke en minder prettige “eigenaardigheden”? Is de collega een teamplayer of een solist? Kan hij of...

  Artikel 34 Invorderingswet 1990 bepaalt dat een inlener van arbeidskrachten, onder omstandigheden, aansprakelijk kan worden gesteld voor door de uitlener onbetaald gelaten belastingen en premies. Deze regeling is oorspronkelijk bedoeld om malafide situaties aan te pakken. De praktijk laat echter zien dat hardwerkende, bonafide, ondernemers met regelmaat worden geconfronteerd met deze aansprakelijkheid. Daarbij is het ook meer regel dan uitzondering dat de inlener de verschuldigde belastingen en premies drie keer om de oren krijgt: 1 keer bij betaling aan de uitlener en 2 keer door de toepassing van het anoniementarief en de brutering. In dit blog ga ik in op de voorzorgsmaatregelen die een ondernemer kan treffen om uit dit wespennest te blijven. Inlenersaansprakelijkheid Het klinkt als een goed idee: geen mensen in dienst nemen, maar ze via een bureau inlenen zodat je toch voldoende handjes hebt om het werk te verrichten. Veel ondernemers denken dat de regeldruk die er dan op hun schouders ligt, een stuk lager is. Niets is echter minder waar. Als je handjes inhuurt, wordt je voor de Invorderingswet 1990 gezien als een inlener van arbeidskrachten. Als inlener ben je hoofdelijk aansprakelijk voor de loon- en omzetbelasting als deze door de uitlener van de handjes (het bureau) niet...